Gisteren werd mij gevraagd wat mijn grootste obstakel van ouderschap was en hoe ik er vanaf ben. Het is een moeilijke vraag, maar ik wist mijn antwoord ideaal weg.
Toen Julian werd geboren, wilde ik de beste moeder in de geschiedenis van de wereld zijn. En voor mij gaf dat erop dat het allemaal zelf deed. In de eerste maanden wilde ik hem vasthouden, hem voeden, hem kleden, zijn jeugd plannen en ik wilde geen hulp van een persoon behalve mijn man.
Ik moest de teugels losmaken vanwege enkele andere verdienstelijke belanghebbenden. Zijn grootouders wilden ook de beste grootouders in de geschiedenis van de wereld zijn – en ik moest ze binnenlaten, hoewel ik mijn baby niet echt wilde delen. Na verloop van tijd kreeg ik veel comfortabeler om hulp van anderen te accepteren, en nu kan ik zien dat het delen van opvoedtaken twee geweldige waarden heeft.
Ten eerste is dat andere mensen geweldige geschenken hebben om mijn kinderen aan te bieden. En ik geef niet veel meer knuffels aan. Ik geef aan dat verschillende disposities en communicatiestijlen, evenals verschillende passies en zintuigen van humor zijn dingen waar ik aan wil dat mijn kinderen worden blootgesteld. Familieleden en betaalde zorgverleners brengen nieuwe perspectieven in onze wereld, en dat is een goede zaak.
De tweede reden waarom ik het niet allemaal zelf kan doen, is dat ik het niet allemaal zelf kan doen. Goede God, kinderen, moet je echt elke avond om het avondeten vragen en elke ochtend, zelfs in het weekend? Zoals de spot-on e-card ons herinnert, zijn er geen vakanties van ouderschap, en ik waardeer nu elke gelegenheid die ik heb om een pauze te nemen, om te socialiseren in instellingen voor volwassenen, om een boek in stilte te lezen, om een productieve dienst te maken . In de eerste paar maanden verlangde ik echter nog niet naar die scheiding. Ik denk dat het op verschillende tijdstippen begint voor verschillende mensen, en ik kijk ernaar uit om te horen wat jullie allemaal zeggen.
School, grootouders (en restaurants!) Zijn cruciaal voor mijn gezond verstand. En de vrouw die mijn huis ook twee keer per maand reinigt. Laten we haar niet vergeten.
Ik hou ervan te weten dat ik de grootste invloed ben op het leven van mijn kinderen. Net toen ik fantaseerde toen ik opgroeide, ben ik hun rolmodel, hun cheerleader, hun eerste leraar. Ik laat ze zien hoe de wereld werkt, hoe je een cadeau inpakt, hoe je met baby’s kunt spreken, hoe sarcasme als humor te gebruiken en hoe ze hun eigen haar kunnen wassen. Maar ik ga ze geen lange divisie laten zien, elke maaltijd bereiden die ze ooit innemen of aan elke behoefte voldoen die ze ooit zullen hebben. Ik heb ‘het dorp’ nodig om mijn gezond verstand te waarborgen.
Leave a Reply